«لَمّا وُلِدَ رَسُولُ اللّهِ صَلّیَ اللّهُ عَلَیهِ وَ آله القِیَتِ الاَصنامُ فِی الکَعبَةِ عَلی وُجُوهِها فَلَمّا اَمسی سُمِعَ صَیحَةٌ مِنَ السَّماء: جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الباطِلُ اِنَّ الباطِلَ کان زَهُوقاً»(بحار، ج ۱۵،ص ۲۷۴)
هنگامی که پیامبر صلّی اللّه علیه و آله متولّد شد، بتهای خانه کعبه به رو در افتادند و چون شب فرا رسید فریادی از آسمان شنیده شد که: حق آمد و باطل برفت، همانا باطل رفتنی است.
امام علی علیه السلام:
«انّ الصبر لجمیل الاّ عنک و ان الجزع لقبیح اِلاّ علیک و انّ المصاب بک لجلیل و انّه قبلک و بعدک لَجَلَلٌ» (نهج البلاغه، قصار الحکم، ۲۹۲)
همانا که شکیبایی بس زیباست جز در مرگ تو و بیتابی بس زشت است مگر بر رحلت تو، اندوهی که از دوری تو بر دل نشسته بس سنگین است و غمهای پیش از در گذشت و پس از وفات تو بسیار آسان و سبک.
امام علی علیه السلام:
«فَاِنَّ اللّهَ تَعالی بَعَثَ مُحَمَّداً (صلی اللّه علیه و آله) لِیُخرِجَ عِبادَهُ مِن عِبادَة عِبادِهِ اِلی عِبادَتِهِ وَ مِن عُهُودِ عِبادِهِ اِلی عُهُوده وَ مِن طاعَةِ عِبادِهِ اِلی طاعَتِهِ» (وافی، ج ۳، ص ۲۲)
همانا خداوند محمد صلّی اللّه علیه و آله را برانگیخت تا بندگانش را از بندگی بندگان به بندگی خدای کشاند و از پیمان بندگان به پیمان خدای در آورد و از فرمانبری بندگان به فرمانبری خدایش وا دارد.
امام علی علیه السلام:
«کانَ رَسُولُ اللّهِ(ص) دائِمُ البشر، سَهل الخُلقِ» (مکارم الاخلاق، ص ۱۴)
پیامبر خدا(ص) پیوسته خندان و خوشرو و خوشبو بود.
امام علی علیه السلام:
«کانَ لا یَجلِسُ وَ لا یَقُومُ اِلاّ عَلی ذِکرِ اللّهِ» (سنن النبی، ص ۱۶)
پیامبر، جز با یاد خدا نمی نشست و بر نمی خاست.
امام علی علیه السلام:
«ما رُئی مُقَدِّماً رِجلَهُ بَینَ یَدَی جَلیسٍ لَهُ قَطُّ» (بحارالانوار، ج ۱۶، ص ۲۳۶)
هرگز دیده نشد که پیامبر، پای خود را پیش کسی از همنشینان دراز کند.
امام علی علیه السلام:
«فَهُوَ اِمامُ مَنِ اتّقی وَ بَصیرَةُ مَنِ اهتَدی، سِراجٌ لَمَعَ ضوءُهُ... صیرَتُهُ القَصدُ وَ سُنَّته الرُّشدُ وَ کَلامُهُ الفَصلُ وَ حُکمُهُ العَدلُ» (نهج البلاغه، خطبه ۹۴)
او (پیامبر خدا) پیشوای کسی است که راه پرهیزگاری پوید، و بینش برای آن که راهنمایی جوید، چراغی است که پرتو آن دمید... رفتار او میانه روی در کار است. و شریعت او راه حق را نمودار، سخنش جدا کننده حق از باطل است، و داوری او عدالت.
امام علی علیه السلام:
«طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَد اَحکَمَ مَراهِمَهُ وَ اَحمی مَواسِمَهُ یَضَعُ ذلِکَ حَیثُ الحاجَة اِلَیهِ مِن قُلُوبٍ عُمیٍ و آذانٍ صُمٍ وَ اَلسَنَةٍ بُکم». (نهج البلاغه، خطبه ۱۰۸)
پیامبر طبیبی است که با مهارت خود در میان مردم می گردد، مرهمهای شفابخش خویش را فراهم ساخته و ابزار درمان خود را آماده کرده تا هرجا دلهای کور باطن و گوشهای ناشنوا و زبانهای گنگ را بدان نیازی باشد مداوا کند.
امام علی علیه السلام:
«اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أدَّبَ نَبیّهُ فَاَحسَنَ أَدَبَهُ فَلَمّا اَکمَلَ لَهُ الاَدَبَ قالَ (وَ اِنَّکَ لَعَلی خُلقٍ عَظیمٍ ثُمَّ فَوَّضَ اِلَیهِ اَمرَ الدّینِ وَ الاُمَّةِ لِیَسُوسَ عِبادَهُ فَقالَ عَزَّ وَ جَلَّ (ما آتاکُمُ الرَّسُولُ فُخُذُوهُ وَ مانَهاکُم عَنهُ فَانتَهُوا) وَ اِنّ رَسُولَ اللّهِ صَلَی اللّهِ عَلَیه وَ آلِه کانَ مُسَدَّداً مُوَفَّقاً مُؤَیَّداً بِرُوحِ القُدُسِ لایَزالُ وَ لایُخطِی فی شَی ءٍ مِمّا یَسُوسُ بِه الخَلقَ». (بحارالانوار، ج ۱۷، ص ۴)
خدای عزّ وجلّ پیامبرش را تربیت کرد و چه نیکو تربیت کرد، پس هنگامی که مراتب ادب را برای آن حضرت تکمیل نمود فرمود: همانا تو بر اخلاقی والا استوار هستی، سپس امر امّت و دین را به او واگذار کرد تا بر بندگانش حکومت کند و فرمود: آنچه پیامبر برای شما آورد بگیرید و از آنچه شما را نهی نمود، اجتناب ورزید، و همانا پیامبر که درود خدا بر او و آلش باد موفّق بود و با تأییدات روح القدس مؤیّد بود که هرگز راه خطا نمی پیمود و در اداره امور مردم هیچ اشتباه نمی کرد.
منبع: پاسدار اسلام - شهریور ۱۳۸۳ - شماره ۲۷۳ - سخنان معصومان پیامبر خدا(ص) از زبان امام علی(ع)
