سیّد جلیل القدر، حضرت عبدالعظیم حسنی فرزند عبدالله بن علی، از نوادگان امام حسن مجتبی علیه اسلام، در چهارم ربیع الثانی سال 173 هجری در شهر مدینه چشم به جهان گشود. ایشان در میان فرزندان ائمه هدی علیهم اسلام از مقام و منزلت والایی برخوردار است که غالب دانشمندان و نوابغ عالم اسلام، هر کدام به نوبه خود، با عباراتی بدیع و بیاناتی لطیف، او را ستایش کرده‌اند1.
عبدالعظیم حسنی مردی با ورع، پارسا و پرهیزکار و دیندار و خدا پرست، معروف به امانت داری و دارای صداقت لهجه، دانای به امور دین و گویای توحید، و عدل بسیار بود. در زمان خودش در علم و ادب و فضل و دانش و تقوا، بعد از امام زمانش، برتمام معاصران خویش برتری داشته، هیچ کس را منزلت او نبوده و به تمام معنا تبعیّت و تقلید از حضرات ائمه علیهم اسلام می‌نمود و در اولاد و احفاد حضرت امام حسن مجتبی علیه اسلام کسی به قدر مرتبه و مقام او نرسیده است2.
مهم‌ترین نشانه عظمت معنوی و مقامات باطنی حضرت عبدالعظیم علیه السلام برابری فضیلت زیارت مزار آن بزرگوار، با فضیلت زیارت سیدالشهدا علیه السلام است3.
عبدالعظیم، از دانشمندان شیعه و از راویان حدیث ائمه معصومین علیهم اسلام و نیز از چهره های بسیار محبوب و مورد اعتماد، نزد اهل بیت عصمت و طهارت علیهم اسلام به شمار می‌رفت.
دوران وی، گر چه عصر حاکمیت عباسیان و ایجاد خفقان و سخت گیری نسبت به شیعیان بوده است، ولی مدافعان دین و حافظان مکتب که روایات امامان را ثبت و نقل می کردند، نقش عمده ای در پاسداری و صیانت از فرهنگ والای اهل بیت علیهم اسلام داشتند و این بزرگوار نیز یکی از سنگربانان عقیده تابناک تشیع محسوب می‌شود که در حفظ و انتشار سخنان ائمه اطهار علیهم اسلام، سخت کوشا بود و ستایش های فراوان ائمه علیهم اسلام از وی نشان دهنده شخصیت والای علمی و معنوی وی می‌باشد4. سابقه مبارزاتی خاندان آن بزرگوار از یک سو، و شخصیت علمی و جهادی و ارتباط بسیار نزدیک حضرت عبدالعظیم با اهل بیت علیهم اسلام از سوی دیگر، موجب شدند که ایشان در سال‌های پایانی زندگی، تحت تعقیب حکومت وقت، قرار گیرد. ازاین‌رو، برای ادامه فعّالیت‌ها و چه بسا با اشاره امام هادی علیه اسلام زندگی مخفی را انتخاب کرد. حضرت عبدالعظیم به صورت یک مسافر ناشناس، وارد رِی شد و در محله ی «ساربان» در کوی «سکة الحوالی» به منزل یکی از شیعیان رفت. مدتی در زیر زمین آن خانه به سر می برد و مردم از حضورش بی خبر بودند و تنها افراد انگشت شماری از شیعیان او را می شناختند و از حضورش در آن محله، مطلع بودند که آنان هم می کوشیدند که این خبر، فاش نشود تا خطری جان ایشان را تهدید نکند. امّا با گذشت زمان، افراد بیشتری حضرت عبدالعظیم را می شناختند و به خانه اش رفت و آمد می کردند تا از علوم و روایاتش بهره گیرند و عطر خاندان عصمت را از او ببویند5.
قرنهاست که حرم با شکوه حضرت عبدالعظیم، با جلوه‌ای ملکوتی و معنوی محل رفت و آمد زائران و شیفتگان خاندان عصمت و طهارت است.
پی نوشت ها:
1) رجال النجاشی: ج 2، ص 67، ش 651.
2) امام زادگان ری، جلد 1، ص 74.
3) ثواب الاعمال، جلد 1، ص 124.
4) زندگانی حضرت عبدالعظیم علیه اسلام.
5) رجال النجاشی: ج2 ص67 ش651،
منبع: پایگاه اطلاع رسانی راسخون
